Γιατί η αριστερά είναι κομμάτια, ενώ "Όλοι μαζί μπορούμε" ;

             Τα βουνά καταστρέφονται συστηματικά από την εποχή του Γιωργάκη Παπανδρέου, όπως έδειχνε στην παραπάνω γελοιογραφία ο αείμνηστος Γιάννης Καλαϊτζής. 

Γιατί δεν θέλησε τόσα χρόνια η αριστερά να ενισχύσει τα κινήματα για την σωτηρία τους;

Η εικόνα της αριστεράς είναι τραγελαφικά αντιφατική. Οι διαφορετικές πολιτικές της εκφράσεις, οι συνιστώσες της - για να χρησιμοποιήσουμε ορολογία ΣΥΡΙΖΑ προ 2015 - συμφωνούν μεταξύ τους κατά 99% στο πολιτικό επίδικο. Και καταγγέλλουν με σχεδόν τις ίδιες φράσεις την νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά διακυβέρνηση της ΝΔ του Μητσοτάκη. Αλλά παραδόξως δεν μπορούν να συνεργαστούν για να ανατρέψουν εύκολα την πιο επικίνδυνη ΝΔ από την ίδρυσή της!

Τι συμβαίνει στο μυαλό της κομματικής αριστεράς; Πως εξηγείται ότι ενώ τα προβλήματα των πολιτών έχουν φτάσει στο απροχώρητο, με τους μισθούς στα τάρταρα, τους πλειστηριασμούς στο ζενίθ, την υγεία και την παιδεία στην εντατική, το περιβάλλον να καταστρέφεται καθημερινά από την βιομηχανία της ενέργειας - η αριστερά βρίσκει εμπόδια στο να δράσει κοινά;

Πως εξηγείται ότι καθένας φροντίζει το μαγαζάκι του και όχι το κοινό σπίτι; Πως εξηγείται ότι ο ένας καταγγέλλει την άλλη στην αριστερά και αποκλείει ή αναβάλλει διαρκώς τον διάλογο και την κοινή δράση; Ο ΣΥΡΙΖΑ μόνο έχει παράξει τόσα κόμματα όσα αριθμούσαν οι πρώην συνιστώσες του με τις οποίες είχε φτύσει αίμα να συνυπάρξει. Χρόνια διαλόγου και κοινής δράσης έφεραν την νίκη του 2015 και την πρώτη φορά αριστερά για ένα εξάμηνο. Και μετά πάλι τα ίδια... οι διαφωνίες έγιναν πάλι νέα κόμματα ή νέες φράξιες μέσα στο ίδιο κόμμα που κι αυτές ξανάγιναν νέα κόμματα στην συνέχεια.

Σήμερα η κεντροαριστερή πλειοψηφία κατεβάζει δέκα κόμματα στις εκλογές ή απέχει και η πιο επικίνδυνη ΝΔ όλων των εποχών κυβερνά αυτοδύναμα με το 20% των ψηφοφόρων...

Και πριν αναλύσουμε το ιδιοτελές κίνητρο του να έχει ο καθένας το μαγαζί του ας πάμε απευθείας στο κεντρικό ζήτημα: ότι και να λένε όλοι τους, στους πολίτες είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι όλες οι εκδοχές της αριστεράς μπορούν να συνυπάρξουν!

Απλά δεν το κάνουν κι αυτό είναι πρόβλημα που οι ίδιοι πρέπει να κοιτάξουν πριν χάσουν και το τελευταίο ψήγμα αξιοπιστίας στην κοινωνική αριστερά και λογικά και την τελευταία ψήφο της.

Το πρόβλημα της αριστεράς είναι η συνύπαρξη στο ίδιο πολιτικό χώρο. Οι διαφορές των συνιστωσών της είναι ελάχιστες όσον αφορά τη θεωρία και το κοινό όραμα και σχεδόν μηδενικές προγραμματικά και στην τακτική τους. Κι όμως βρίσκουν τρόπους να τις γιγαντώσουν, να διασπώνται και να ανταλλάσσουν μεταξύ τους τραγικές κατηγορίες...

Το πρόβλημα της αριστεράς είναι η πολιτική τεμπελιά. Αντί να αναθεωρεί συνεχώς την θεωρία της ενσωματώνοντας τις νέες πραγματικότητες, βολεύεται στην δογματοποίηση της θεωρητικής παραγωγής και των ιδεών παλιότερων διανοητών.

Η τραγική οικολογική πραγματικότητα που έχει επιφέρει ο καπιταλισμός στο μεταξύ, δείχνει αχώνευτη προγραμματικά για την αριστερά παρότι επιβεβαιώνει με τον χειρότερο τρόπο τις προβλέψεις της αριστεράς για την τύχη του πλανήτη στα χέρια του νεοφιλελευθερισμού! Δεν μπορεί η αριστερά να ξεκολλήσει από την λατρεία των παραγωγικών δυνάμεων και της ανάπτυξης που εξάντλησαν τους πόρους του πλανήτη και ρύπαναν και την τελευταία γωνιά του πρώην ζωογόνου περιβάλλοντος.

Το πρόβλημα της αριστεράς είναι τα μικρομέγαλα εγώ. Την συλλογικότητα και την δημοκρατία πολύ εύκολα την παραβιάζει η αριστερά εντός της ενώ την εξαγγέλλει εκτός της! Οι ταπεινοί ήρωές της που αποτελούν την κληρονομιά και την συνείδηση της κοινωνικής αριστεράς δεν παραδειγματίζουν πλέον και τις κομματικές ηγεσίες της. Η δημοκρατία παραμερίζεται συστηματικά, οι συλλογικές αποφάσεις παραβιάζονται επίσης όποτε βολεύει, τα καταστατικά και τα προγράμματα κρύβονται στο συρτάρι όταν η αποψάρα των επικεφαλής διαφωνεί με το ίδιο τους το συλλογικό οργανισμό. Τα κόμματα της αριστεράς τα κυβερνούν οι παρέες των προεδρικών, οι πρωινοί καφέδες και άνθρωποι που επιβιώνουν μέσω προσωπικών πολιτικών. Η εσωκομματική δημοκρατία δείχνει ανέφικτη.

Τι απομένει; Μα να υπερισχύσει η κοινωνική αριστερά και τα θέλω της απέναντι στις μικροπολιτικές των κομματικών ηγεσιών!

Οι ανάγκες των πολιτών!

Οι κατεπείγουσες ανάγκες των φτωχών ανθρώπων που είναι η πλειοψηφία αλλά δεν βγάζουν συστηματικά πλέον τον μήνα.

Η συλλογική δύναμη της κοινωνίας που κατακερματίζεται από τις κομματικές γραφειοκρατίες!

Κοινωνική απαίτηση και προειδοποίηση στην κομματική αριστερά και τις γραφειοκρατίες της:

Δεν έχετε καμιά δικαιολογία να μην είσαστε ενωμένοι απέναντι στον καπιταλισμό της καταστροφής της Μητσοτακικής ακροκεντρώας δεξιάς και των παραμάγαζών της σε εφεδρεία.
Δεν σας ζητάμε να κλείσετε τα πολιτικά μαγαζιά σας, να αρνηθείτε τις ιδιαιτερότητές σας, τις διαφωνίες σας, τα εμβλήματά σας. Κρατείστε τα. Ελάτε όμως σε κοινό μέτωπο, δράστε μαζί, κυβερνήστε μαζί με ότι αποφασίζει η λαϊκή πλειοψηφία. Μην ρίχνετε την αριστερά από την κυβέρνηση ή την αξιωματική αντιπολίτευση λόγω εσωτερικών διαφορών.
Δουλέψτε επιτέλους θεωρητικά. Επικαιροποιήστε και ζωντανέψτε το οικονομικό πρόγραμμά σας. Εξετάστε σοβαρά τις πιθανότητες επιβίωσης της ανθρωπότητας σε συνθήκες καταστροφής του περιβάλλοντος και κλιματικής αλλαγής. Υιοθετήστε σύγχρονες οικονομικές μελέτες για την ανάγκη επιβράδυνσης παραγωγής και κατανάλωσης για να επιτευχθεί μαζική ευημερία. Μήπως η οικολογία είναι ο σοσιαλισμός της εποχής μας; Μήπως η οικολογία και η αποανάπτυξη είναι η επόμενη ανανέωση της αριστεράς πολιτικά και προγραμματικά;

Νέα αριστερά είναι εκείνη που συγχρονίζεται με τις ανάγκες της εποχής.

Που φέρνει εισόδημα, ευημερία και ποιότητα ζωής στους πολίτες και τους τόπους τους.

Που στηρίζει τα κινήματα κριτικά και τα ενδυναμώνει σε μόνιμο διάλογο μαζί τους. Που δεν κλέβει την υπεραξία τους στις εκλογές αλλά αναδεικνύει σε θέσεις ευθύνης στελέχη τους! Που δέχεται κάθε αριστερή άποψη και δεν εξάρει την μονοκαλλιέργεια των ιδεών και το λενινιστικό "εμείς εμείς οι μόνοι συνεπείς".

Που απευθύνεται πάντα στην λαϊκή πλειοψηφία και σέβεται την λαϊκή ετυμηγορία σε κάθε τελική απόφαση μέχρι την επόμενη. Γιατί οι εποχές αλλάζουν και απαιτούνται ανοιχτά μυαλά.

Όλ@ μαζί μπορούμε!